ท่านอนตะแคงขวาของพระพุทธเจ้าเรียกว่า “ท่าสีหไสยาสน์” โดยจะบรรทมอยู่ในท่าตะแคงเบื้องขวา หลับพระเนตร พระเศียรหนุนพระเขนยแล้วมีพระหัตถ์ขวาวางหงายอยู่ด้านข้าง ส่วนพระหัตถ์ซ้ายวางทาบไปตามพระวรกาย และพระบาททั้งสองตั้งเรียงซ้อนกัน เชื่อกันว่าท่านอนเช่นนี้เป็นท่านอนของราชสีห์ ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีอำนาจและความสง่างามอยู่ในท่วงท่า นอนด้วยกิริยาอันสำรวมในท่าตะแคงตัวด้านขวา เก็บเท้าทั้งสี่เข้าหาตัว กำหนดลมหายใจเข้าออกให้หลับและตื่นอย่างมีสติอยู่เสมอ นอกจากจะเป็นท่านอนที่ทำให้ร่างกายอยู่ในอิริยาบถสำรวมและมีสติสัมปชัญญะแล้ว ยังเชื่อว่าท่านอนตะแคงขวาเป็นท่าที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นในจังหวะที่เบาที่สุด ทำให้มีสมาธิในการนอนมากที่สุด แต่เป็นการนอนหลับที่รู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา สามารถตื่นได้ตามเวลาที่กำหนดไว้ หากนอนตะแคงซ้าย หูจะตรงกับตำแหน่งหัวใจ ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างแจ่มชัด รวมถึงท่านอนหงายก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังไม่ต่างกัน ด้วยเหตุนี้ การใช้ท่าสีหไสยาสน์เป็นท่าปรินิพพานนั้น จึงมีความหมายแฝงถึงการหลุดพ้นจากความทุกข์ ไม่ต้องทนฟังเสียหัวใจเต้นดังจนนอนไม่หลับ และเป็นท่าที่สะท้อนการดำเนินชีวิตตามทางสายกลาง ไม่สุดโต่งเกินไปเมื่อเปรียบกับท่านอนตะแคงซ้ายหรือท่านอนหงาย ส่งผลให้หลับสบายตามที่ปรารถนา และพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังสอนภิกษุให้นอนท่านี้เช่นกันหลังจากบำเพ็ญเพียรมาอย่างยาวนาน